Biz Çocuklarımızdan, Bizim Anne-Babalarımız Bizden Acaba Hangi Açıdan Daha Şanslı?

                         Çocukluk dönemi, hayatımızın yönünü belirleyen en önemli dönem. Nerede, kimlerle , nasıl yaşadığın karakterini şekillendiriyor. Çocukken yaşadıkların hep içinde bir yerlerde yerini koruyor.

                                 Bizim zamanımızın çocukluğuna bakarsak, şimdiki dönemin çocuklarına göre teknolojik ya da maddi olarak değil ama özgürlük açısından daha şanslıydık şüphesiz. Bizim anne-babalarımız da bize göre daha şanslıydı çünkü; bizim gibi her daim diken üstünde durmuyorlardı. Sokağa çıkmak istediğimizde aşağı inip belirlenen saatte evimize giriyorduk. Klasik olacak ama komşularımıza rahatlıkla girip çıkıyorduk. Sokağa çıktığımızda annemin başımda dikildiğini hatırlamıyorum hiç. Şu an neredeyse hiçbir çocuk yanında ebeveyni olmadan gitmiyor parka ya da sokakta oynamaya. Son 1 yıldır parka gitmeyi de unuttular gerçi.

                                 Her zaman yanlarında olmamız çocuğumuzun tek başına yapamayacağını düşündüğümüz için değil, çevreden gelebilecek tehlikelerden korkmamız aslında. Haberlerde mutlaka duymuşsunuzdur, çok ses çıkardıkları için pompalı tüfekle ateş ediyor sorunlu bir şahıs çocuk parkına. Ya da son dönemde fazlasıyla artan taciz, çocuk kaçırma vakaları. Böyle bir dünyada yaşarken doğal olarak anne-babalarda, sonradan ah vah demek yerine yanlarında olmayı tercih ediyor. 

                               Çocuklarımızı küçükken elimizden geldiğince koruyoruz. Ama hayata atıldıklarında kötü insanlarla karşılaşmamaları yer alıyor tüm dileklerimiz , dualarımızda.